Μουσείο Νεοελληνικής Τέχνης Ρόδου

Το μουσείο στεγάζεται από τον Ιούλιο του 2002 στην καινούργια στέγη του, σε ένα επιβλητικό νεοκλασικό μέγαρο που δώρισε στον δήμο Ροδίων το ζεύγος Ιωάννη και Πάολας Νεστορίδου. Το μεγαλύτερο μέρος της συλλογής του, που σήμερα αριθμεί περίπου 1.000 έργα, προέρχεται από τη συλλογή του διακεκριμένου μελετητή της νεοελληνικής λογοτεχνίας και τέχνης Ανδρέα Ιωάννου, ο οποίος είχε διατελέσει και νομάρχης Δωδεκανήσου. Στεγαζόταν δε από το 1960 μέχρι πρότινος σε ένα εντυπωσιακό κτίριο στην είσοδο της μεσαιωνικής πόλης της Ρόδου όπου τώρα εκτίθεται η συλλογή χαρτών και χαρακτικής του μουσείου. Η συλλογή του μουσείου θεωρείται μία από τις πληρέστερες της Ελλάδας επειδή καλύπτει με συνέπεια και χωρίς κενά όλες τις περιόδους της ιστορίας της σύγχρονης τέχνης στην Ελλάδα. Αυτό επιτυγχάνεται με την έκθεση αντιπροσωπευτικών έργων των σπουδαιότερων Ελλήνων καλλιτεχνών που έδρασαν στη διάρκεια του 20ού αι. Παράλληλα, το μουσείο επιτελεί και διδακτικό έργο με την τεκμηριωμένη έκθεση και τον εξαιρετικό κατάλογο των έργων που έχει κυκλοφορήσει. Η τοπιογραφία των αρχών του 20ού αι. αντιπροσωπεύεται με έργα των Κ. Μαλέα, Ν, Λύτρα, Μ. Οικονόμου και Σ. Παπαλουκά, του οποίου το έργο Κόκκινες στέγες στη Λέσβο είναι από τα ομορφότερα της συλλογής. Ο γενάρχης της νεότερης ελληνικής ζωγραφικής, Κ. Παρθένης, έχει ζωγραφίσει τη Νεκρή φύση με ρόδι, ενώ δεσπόζει το έργο του ανακαινιστή της βυζαντινής παράδοσης Βυζαντινό τοπίο. Η λαϊκή παράδοση αντιπροσωπεύεται με έργα όπως ο Καραϊσκάκης του Θεόφιλου, ενώ η αρχή της ελληνικής χαρακτικής σηματοδοτείται με έργα του Δ. Γαλάνη. Από τη σημαντική για την ιστορία της τέχνης γενιά του ‘30 παρουσιάζονται έργα όπως το Αξιωματικός της αεροπορίας του Γ. Τσαρούχη, το Τραπέζι της Καθαρής Δευτέρας του Σ. Βασιλείου, ενώ από έργα χαρακτικής με θέματα αμιγώς ελληνικά ξεχωρίζουν αυτά του Α. Τάσσου και της Β. Κατράκη. Ο Ν. Χατζηκυριάκος-Γκίκας και ο Γ. Μόραλης αντιπροσωπεύονται με σπουδαία έργα τους όπως το Σαντορίνη για τον πρώτο και το Καθισμένο γυμνό για τον δεύτερο, ενώ η γλυπτική εκπροσωπείται με δημιουργίες των Χ. Καπράλου και Μ. Τόμπρου. Υπάρχουν επίσης έργα των Γ. Γουναρόπουλου, Γ. Στέρη και Ν. Εγγονόπουλου, που δύσκολα μπορεί κανείς να τους κατατάξει σε κάποια συγκεκριμένη ομάδα ή κίνημα, καθώς και έργα εξπρεσιονιστών, όπως το Γυναίκα με λουλούδια του Γ. Μπουζιάνη και Βαρκάδα του Θ. Τριανταφυλλίδη. Από την εποχή μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, οπότε άρχισε να κυριαρχεί η αφαίρεση, προέρχονται έργα καλλιτεχνών όπως των Γ. Κοντόπουλου, ο Γ. Σπυρόπουλου, ο Π. Τέτση και ο Θ. Τσίγκου. Από τη δεκαετία του 1960 όταν η ελληνική τέχνη αρχίζει να αναγνωρίζεται και στον υπόλοιπο κόσμο, υπάρχουν έργα των Ν. Κεσσανλή, Β. Κανιάρη, Κ. Τσόκλη, Γ. Γαΐτη, Παύλου, Χ. Καρά, Χ. Μπότσογλου (Ελένη), Γ. Ψυχοπαίδη (Γυμνό), Δ. Μυταρά, Α, Ακριθάκη κ.ά. Τέλος, στη συλλογή ανήκουν και έργα καλλιτεχνών που καθιερώθηκαν τις δύο τελευταίες δεκαετίες του 20ού αι., όπως οι Σ. Αντωνάκος και Ε. Σακαγιάν. «Αϊβαλιώτης Καπετάνιος», έργο του ζωγράφου Φώτη Κόντογλου στο Μουσείο Νεοελληνικής Τέχνης Ρόδου. Πίνακας του Αγήνορα Αστεριάδη από τη συλλογή του Μουσείου Νεοελληνικής Τέχνης Ρόδου.